Gouden Boomstoet 2012

Dat het geen jota met tuinen te maken heeft, zult u zeggen. En u heeft gelijk. Zoals altijd, mijn liefste, hebt u gelijk (citaat voor bevoegden ;-)). Maar pas op, het gaat wel over een boom, nietwaar 🙂

De Gouden Boomstoet, vijfjaarlijkse traditie in Brugge, natuurlijk enigszins Vlaams getint, maar bovenal toch historisch gekaderd, is zeker de moeite waard om eens naar toe te gaan. Wellicht heb ik het als kind gezien, maar dat herinner ik me niet meer. Vijf jaar geleden zat ik godweetwaar. Maar dit jaar waren we present. Voor onszelf, voor de kinderen, en niet in het minst om mijn vader te zien, die voor de tweede keer op rij mee in de stoet op liep. Zoals dat dan gaat, vergat ik natuurlijk mijn fototoestel. Gelukkig kon mijn nonkel, ook figurant in de stoet, te hulp schieten met zijn compacte sony-camera (waar ik alleen heel lelijke foto’s mee trok :-)). En hoe dat dan was?

Wel, ze kwamen te land…

te zee

en in de lucht.

Er waren vorsten…

ridders

en ambachtslui.

Sommigen dansten

anderen zongen…

En toen ergens in dit geheel mijn vader opdook, riepen de kinderen zo enthousiast “Opa!” dat het publiek spontaan in een gezamenlijke “Oooooo” uitbarstte en een applausje ten beste gaf. De opa, die beloofd had een knipoog te sturen (ze mogen verder niet reageren op het publiek en moeten hun glimlach/kwade/hooghartige blik, naargelang hun rol, ophouden), kon alleen maar even op z’n tanden bijten. 🙂 De moeder ook, maar die kan bij mooie muziek sowieso al nooit haar tranen bedwingen 🙂

Dus zet het maar al in je agenda, voor 2017. En loop dan vooraf eens door de Boeveriestraat en omliggende straten. De wachtende figuranten zijn minstens zo leuk om zien als de stoet zelf. En waar anders zie je een hofnar en een kasteeldame tegen de achtergrond van een kameel in plat Brugs afspreken om er na de stoet nog eentje te gaan pakken in de Garre?

Doen dus: op naar de Gouden Boomstoet 2017!

Read Full Post »

Creatief met allerlei

En wat we nog kunnen zeggen van de kuikens? Wel, dat er negen veilig rondhoppen in de oude garage (yep, dezelfde van de blogbbq, ooit…)

Eigenlijk waren er tien kuikens, maar eentje deed het niet zo goed en lag al eens met zijn pootjes omhoog op de grond, terug rechtkrabbelend van zodra ik in de buurt kwam. De boodschap was duidelijk: dit beestje zou beter af zijn als ik het uit zijn lijden zou verlossen. De echtgenoot van de onthaalmama wist wel hoe dat kon: ‘gewoon tegen de muur gooien’. Maar hij begreep wel dat ik dat niet zag zitten. ‘Je kunt ook met een borstelstok op hun kopje slaan,’ zei hij. ‘Dan ziet het kuiken je niet echt komen en ben jij er ook niet zo dichtbij’. ‘Of je steekt het eerst in een zak zodat je niet echt beseft wat je doet’, hielp de onthaalmama nog.

De mama van mevrouw onderdeappelboom hielp ook denken. ‘Ja, die borstelsteel is een goed idee. Zo sloeg ik de ganzen ook bewusteloos toen ik ze indertijd moest slachten van mijn vader. En anders, als het niet goed kan lopen, kan je het ook midden op je grasveld leggen en hopen dat een kat of een vogel het in jouw plaats dood doet.’ Super tip. Maar de familie onderdeappelboom zal nooit een familie van bekende slachters worden, denk ik 🙂

Uiteindelijk gaf ik het beestje toch een mepje met een stok. Instant ingeslapen. En zo was het het best. Ik laat het heldendom graag aan mij voorbijgaan…

Maar verder zitten ze veilig denk ik:

Alleen een beetje stront kuisen binnen enkele weken, maar er zijn ergere dingen dan dat. Waar we met al die kuikens naar toe zullen gaan? Ah, dat is een cliffhanger!

En veel werk heb ik daar ook niet aan. Onze jongste kan de zorg voor de kuikens perfect alleen aan!

Zo’n veertienmaandertje doet immers niets liever dan dingen ergens uit halen (graan uit de zak), dingen ergens insteken (graantjes in een potje) en dingen heel ver weg gooien (potje met graantjes in het kuikenhok). Perfect! 🙂

Niets met kuikens te maken, maar ook creatief: met de eerste wind had dochter onderdeappelboom een omgeploefte paraplu. En hij was al drie keer hersteld met ijzerdraadjes en nylondraad, dus nu gaf ik het op. En wat kan je met omgeploeferde paraplu’s doen? Juist, barbiekleedjes maken!

Dochter content, en moeder in de waan dat ze ecologisch bezig is (we vertellen niet dat we ondertussen ook al een nieuwe paraplu voor dochter onderdeappelboom kochten en de voetdruk dus weer aanzienlijk bezwaarden :-))

En nu we toch compleet ongestructureerd bezig zijn: kijk eens wat ik om de twee à drie dagen nog uit mijn onkruidweelde tevoorschijn haal?!

Ja, het leven is mooi. Behalve dan dat mijn voet aan het genezen is en ik maandag met een steunverband wellicht kan gaan werken 😦 En ik heb ook een rotsollicitatie achter de rug. Eigenlijk totaal geen zin om te bloggen dus 🙂 Dus al wie truukskes kent om mij op te vrolijken, laat het me weten. Stuur mij uw leukste you-tube-filmpje; vertel me uw gezelligste quote, of schrijf iets verbluffend vrolijks op uw eigen blog; eeuwige dankbaarheid is uw deel!

Read Full Post »

Toktok

“De haan heeft leren kraaien!” riepen de oudste onderdeappelboompjes meteen van zodra we thuis waren gekomen van onze reis. Het viel inderdaad op, want hij wist van geen ophouden.

Dat hij en passant ook nog een ander kunstje onder de knie had gekregen, bleek toen we het hok wilden gaan kuisen…

Bij ons weten waren er geen eieren in het hok toen we op reis vertrokken, maar daar moeten we dan overheen gekeken hebben, aangezien een kip 21 dagen broedt en we maar 16 dagen weg waren, en de kuikens drie of vier dagen terug al ontdekten. Hoe dan ook: snel wat gemengd graan in de blender tot kuikenmeel gemalen (boerenbond gesloten en ik moet ook eens checken of ze meel zonder antibiotica hebben) en een bakje water met kiezelstenen (zodat een kuiken er terug uit kan als het erin sukkelt) bijgeschoven. De voorbije dagen was het zo snikheet dat de kip haar kuikens niet eens warm moest houden, en vandaag besloot ze voor het eerst een tochtje buiten met hen te maken. Je kunt het zo onnozel niet bedenken, maar we slaagden er maar niet in te tellen hoeveel kuikens het waren: negen? of toch tien?  Hoe dan ook blijft het een heerlijk tafereel, die klokkende hen, die gele bolletjes wol ernaast, een paar eigenwijsjes die altijd wat meer willen proberen dan de andere maar door Ma Kip teruggefloten worden, en dan de Ma zelf die voor het eerst in lange tijd weer stofbaden kan nemen en enkele kuikens die zo de pas bijeen gescharrelde kuil inrollen. Hilariteit!

Toen meneer onderdeappelboom deze avond uitgeput van zijn fietstocht terug kwam, vroeg ik of hij nog even wou gaan checken of de kuikens wel binnen geraakt waren (ik zit zelf met mijn pootje omhoog, remember…). Dat eventjes duurde wel erg lang… En toen passeerde hij plots met een zaklamp… Rologend…

De kuikens waren dus inderdaad het hok niet ingeraakt, en Ma Kip was trouw de wacht met hen aan het houden (telkens weer onvoorstelbaar hoe ze al die bolletjes onder zichzelf kwijt raakt zonder dat je er iets van ziet). Meneer onderdappelboom heeft dan op gevaar voor eigen leven Ma Kip in een ton gezet, in één greep door vijf bolletjes erbij kunnen zetten, en toen… ja, toen begon het gehol achter de andere dutskes natuurlijk. Die verraden zich wel door angstig gepiep, maar ze blijven snel, en het was al verdomd donker op een héél hobbelig parcours. Maar ja, je raadt het al, hij kreeg ze allemaal te pakken, en natuurlijk ben ik nu helemaal onder de indruk van mijn grote held! Ja, boerinnen, die vallen voor dat soort eigenschappen 😉

Na enig nachtelijk geknutsel zitten Ma Kip en haar Piepende Kroost nu in een hoek van de oude garage, op een bedje van zaagsel, ingesloten door enkele paletten.  Morgen gaan we aan de slag met paaltjes en draad om ze wat veilige uitloop te bezorgen, en zo kunnen ze de komende weken groot worden. Tenzij iemand nu zegt dat we het helemaal verkeerd aanpakken?

Read Full Post »

Ooievaar, la douce france!

We waren dus in Frankrijk, meer bepaald in La Belle Aquitaine; ook wel genaamd Dordogne, of de Perigord, om precies te zijn. Je moet een beetje van niet-rationele rationaliteit houden, als je je coördinaten in Frankrijk wil bepalen 🙂  Met de officieel bestaande doch officieus steeds meer met Franse slag werkende wifi probeerde ik jullie in eerste fase nog op de hoogte te houden, maar op de zevende dag besloot God dat je in Frankrijk niet online mag gaan. Dat viel mooi samen met onze uitstap van de zevende dag, toen God in een moment van onoplettendheid ook nog terloops de kunst uitvond. Die mochten we toch niet fotograferen, dus het wegvallen van elektronische interventie leek wel in de sterren geschreven. Grotten alom daar in de Dordogne, en aan ieder voor zichzelf om uit te maken hoe indrukwekkend (of niet) je het allemaal vindt. Gelukkig was het ook 2 weken lang bijna ononderbroken prachtig weer, dus doken we alleen bij 37 of 17 graden een grot in 🙂

Wat deden we dan nog? Wel, er werd heel wat af gedroomd…

Er werd uit de bol gegaan tijdens een bbq op een bloedhete zomeravond met Franse chanson op de achtergrond…

En er werd ook heel regelmatig uitgerust na het oefenen van de eerste stapjes

‘Zien jullie wel hoe dat kleine mannetje hier elke avond op zijn eentje zijn stapjes komt oefenen?’, vroeg een gecharmeerde gast aan de andere aanwezigen op weer een andere eindeloze avond. Ja, we zagen het. Elke dag een stapje meer, en bij het naar huis gaan al 14 stapjes om precies te zijn 🙂

Verder lieten we ons verrassen door toevallige bordjes…

Waar zelfgebakken lekkers op ons wachtte…

En ik showde Frankrijk natuurlijk ook mijn te groot opgemeten zsazsarok! 🙂

Ergens halverwege gebeurde ook dit:

‘Une entorse grave’, volgens de dokter van de centrale hulppost, en al goed dat hij er die ‘grave’ aan toe voegde want ‘entorse’ alleen leek toch echt geen excuus voor de theatrale wijze waarop ik daar ben komen binnen vallen en de gulzigheid waarmee ik de door hem aangeboden paracetamols van 500 mg naar binnen slokte. Dat hij niets kwalijks nam aan ‘les belles filles’, zei hij nog,  en goed wetende dat mijn huidige uitgelebberdheid al lang niet meer voor ‘fille’ kan doorgaan en ‘belle’ nooit een opzichtig hoofdkenmerk van mij is geweest, aanvaarde ik het compliment met de glimlach en vond ik hem reuze sympathiek. Meneer onderdeappelboom trok eens een wenkbrauw op 🙂

Twee weken krukken dus, maar dat gaf allemaal niet. Voor de kinderen bleven de velden oneindig (nergens omheiningen!)

… waren de limousinkoeien super aaibaar (alle kalfjes bij hun moeders!)

de zonnebloemvelden eindeloos

en te voet naar de bakker kunnen gaan het toppunt

Ja, la douce france, je zult ons nog vaak over de vloer krijgen. Au revoir dus. Of zoals de kinderen het uitgelaten riepen naar al wie het wou horen: ‘Ooievaaaaaaaaaaaaar!’

Read Full Post »

albumpje

Dagelijkse toevoer hier: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.268997906538890.49554.174609525977729&type=1 En je moet zelfs geen vriendjes worden om dat te bekijken, mocht je daar tegen zijn 🙂

Read Full Post »