Bloggen tegen onrecht

Hoe een mens zo nog eens aan het bloggen slaat, zonder dat er een eigenwijze vermaning aan voorafgaat? Wel, door een verkoper van elvelvelf bijvoorbeeld.

We schrijven zondagavond, voor het eerst vrij koud, en bovenal nat, wisselend tussen druilerig en buitengewoon doornat. De bel is net hersteld èn ik hoor hem (beide vrij uniek ten huize onderdeappelboom), waardoor de voordeur zowaar geopend wordt voor een zich verontschuldigende jonge man (zondagavond enzo) die met een doosje 11.11.11-kaartjes zijn ronde aan het doen is. Als wij cash geld in huis hebben (zelden) en de verkoper aan de deur (talrijk) een enigszins aannemelijk project voorstelt (neen, carnavalisten, uw feestje hebben we tot nog toe niet gesteund), dan zeggen wij nooit neen, dus de verkoper werd binnen gevraagd terwijl ik ging zoeken waar ik dat cash geld nu ook al weer had gelegd. Kaartjes gekocht, kindjes gezwaaid, en wij terug richting voordeur. Waar die verkoper plots zegt:

“Het is misschien raar om te zeggen, maar ik passeerde hier gisteren ook al bij daglicht, en u heeft een mooie tuin…

… mevrouw onderdeappelboom.”

Ik schrok, geloof ik. En ik dacht meteen ook: ai nee, mijn haar ziet er niet uit! Ik heb mijn bril op en die is nog vuil ook! Ik heb mijn slechte kleren aan! Heb ik domme dingen gezegd? Was de vloer wel proper????  Gelukkig stond er een deftige maaltijd op tafel, waren de kindjes vrolijk, het stoofje aan het knetteren, de geur van warm eten in huis. (Een niet te onderschatten verschil met enkele uren daarvoor toen er een kom soep over de hele tafel en vloer was omgekieperd, de zoon een tand van zijn zus uitklopte, de jongste meeschreeuwde omdat we hem zijn tuutje aan het afleren waren en hij toch al enkele uren zin had in wenen, de echtgenoot verdwaald en onbereikbaar in een bos zat en ik – vanzelfsprekend – ijzig kalm bleef (ahum, moet u nog vragen waarom mijn haar er niet uitzag?)).

Maar de man aan de deur bleek/blijkt zowaar bijna in onze straat te wonen (het is een erg lange straat), met een huis dat ik na enige uitleg kon aanwijzen als het huis waarvan ik (heus echt waar!) nog maar kort geleden tegen meneer onderdeappelboom zei: “die hebben daar echt een leuke tuin gemaakt; overal perfect de juiste plant en de juiste boom op de juiste plaats. En ze hebben ook met kastanjehout mooie perkjes gemaakt in hun tuin, veel beter dan ik.”

Gewoon een buurman dus eigenlijk. Maar toch ook een beetje dit gevoel. En nu even zwaaien naar de buurman, die blijkbaar meeleest 🙂