Het pluimveebestand

Het pluimveebestand, net zoals het hele veebestand, is ten huize onderdeappelboom licht fluctuerend. We wilden schapen, maar die hadden te weinig eten en werden dus verkocht. De nieuwe schapen braken uit met burenontevredenheid tot gevolg, en kregen ook al nieuwe eigenaars. De eerste gans die we hadden, genaamd Rosa, werd gek en vervolgens door de nonkel naar een schone parkvijver geëscorteerd. Toen Rosa weg was, kwam ook Henri de Barberie niet meer terug. Onze eerste kippen vlogen letterlijk de muil van een vos in. De tweede kippensoort werd uitgedund toen er eens eentje zijn hok weigerde binnen te gaan. En onze eendjes legden het loodje toen ze één nacht niet op het water wilden gaan. Je zou denken: als je een beest bent, dan kom je best niet bij de familie onderdeappelboom terecht.

Nochtans, wij zien die beestjes graag, en we zorgen er met aandacht en liefde voor. Het verdwijnen van het vee was nooit echt helemaal onze schuld, hoewel misschien wel enigszins aan onkunde te wijten. Maar zie, ondertussen deden we ervaring op en besloten dat de tijd rijp was voor nieuw pluimvee.  Om te beginnen: rond onze vijver. Over het zevenbladdrama dat zich daar voltrokken heeft, moet ik eens een apart stukje schrijven, maar hier zie je al hoe droog het voorjaar in de Vlaamse Ardennen is geweest: het waterpeil is maar liefst een halve meter gezakt.

En dat terwijl het gras (en zevenblad) maar blijft groeien. Tijd om er wat grasmachientjes op te zetten. Mag ik u voorstellen: Hans, Grietje en Klein Duimpje:

Ganzen eten gras, en in tegenstelling tot de ganzen die je in veel boerderijtuinen en parken naar de enkels vliegen, hoeft een gans niet agressief te zijn. Het zijn sociale dieren die heel graag samenblijven, en door ze voldoende voedsel te gunnen, zullen ze je wellicht niet aanvallen.

Tegen de vos hebben we de vijver. Daarin gaan we dit weekend een eilandje maken. Zo kunnen de ganzen toch op het droge slapen, terwijl ze netjes buiten het bereik van roofdieren zijn.

En wie hebben we dan nog? Meester Isaco en zijn Juffen!

Nu ja, de juffen waren te nuffig om op de foto te willen, maar meester Isaco, de brave doet, wou wel even zijn pluimen laten zien. De vorige haan was van stress doodgevallen, na een lange strijd om het bevruchtingsrecht van onze hennetjes met de haan van de buren. Maar die haan van de buren viel ook al in handen van de vos, dus meester Isaco moet geen concurrentie vrezen. De juffen heten Juf Mieke, Juf Sabine en juf Hadewich. Hadewich is een lieverdje trouwens; nog niet veel mystieks zien doen 🙂

De eerste avond moest ik de haan wel nog leren het hok binnen te gaan, maar hij liet zich kalmpjes uit de struik pakken waarin hij zich verscholen had. Net toen ik hem het hok binnenduwde, zag ik van achter de composthoop een marter weg schieten.

En jawel hoor, de volgende ochtend vond ik het lijkje van Klein Duimpje, het allerkleinste gansje. Ze ligt erbij met een gebroken nek… Door de marter? Of gewoon ongelukkig ten val gekomen? Ik denk niet dat het van een vos is, want dan waren de grotere ganzen wellicht ook gepakt. Maar eind mei is het seizoen van de steenmarter, en dat gansje was denk ik wel klein genoeg voor de snoodaard. Het is in elk geval opnieuw een treurig pluimveeslachtoffer op ons palmares 😦

Bij wijze van test ging ik dan nog even de andere twee ganzen achterna. Die vluchtten niet eens het water op. En dat is natuurlijk het nadeel als je pluimvee koopt dat opgegroeid is op een vuile plek modder ipv in een mooie kwekerij met vijver: nooit leren zwemmen. Maar telkens als we daar om kippen gaan, en dan die kinderen zo vuil als fabriekskinderen in de jaren ’30 uit het bouwvallige huis zien komen, hebben we het gevoel dat dit de enige plek is waar we eigenlijk dieren zouden mogen kopen. Maar zwemmen doen ze dus niet.  En hoeveel zin kan dat eiland dan hebben? Niettemin, we gaan ervoor. Als je je er zoveel voor inzet, dan moet dat toch één keertje lukken, die beestjes een goed leven geven bij ons?