Meestal onstaat er tussen mezelf en het onkruid in de loop van de maand augustus een officieus staakt-het-vuren. Het onkruid, van zijn kant, belaagt me niet meer zo talrijk en overmoeibaar, en ik, van mijn kant, laat datgene wat toch opkomt vreedzaam staan. Omdat het herfst wordt, en bijna winter. Omdat ik al 6 maanden aan het tuinieren ben en zin heb om aan de 6 maanden niet-tuinieren te beginnen. Omdat ik gigantisch lui ben uiteraard, zoals de ecologische tuinier betaamt.
Maar dit jaar zijn we de kluts kwijt, mijn onkruid en ik. Begin augustus stonden de anemonen en sedums erbij alsof het september was, en leek ook het onkruid te vinden dat we vroegtijdig vreedzaam gingen samen leven. Mij was dat goed. Maar begin september besloten de weergoden nog wat zomer over ons heen te gooien, en toen ging de regelmaat der natuur op z’n bek. Planten die in herfsttooi kwamen, doen daar mee verder, maar andere planten, die gewoon aan stilletjes verdwijnen hadden gedacht, kregen de indruk dat de lente onverwacht vroeg is dit jaar, en zijn dus aan een derde bloei begonnen. En toen liet ook het onkruid zich niet kennen uiteraard. En mevrouw onderdeappelboom evenmin.
Voor het eerst ben ik begin september dus tegen hele stroken gras, distels (distels, distels!) en allerlei ander onheil aan het vechten. En ik knip oude bloemen af, omdat ze de bloemen die nog mooi staan anders zo lelijk maken. Dat is fel tegen mijn principes, maar als de weergoden daartegen mogen ingaan, dan ik ook. Ondertussen is het merendeel van de tuin in netjes opgeruimde zomerse herfsttooi.
Op die laatste foto valt nog behoorlijk wat onkruid te ontdekken, maar we werden even opgehouden door wat ik naast die losliggende kasseien vond.
Die vangst moest uiteraard door menig kinderhandje worden gedeeld.
Als wiki mij niet in de steek laten, vonden we een gewone watersalamander en twee alpenwatersalamanders.
Ze werden uiteraard netjes terug op hun vindplaats gezet.
Daarna moest ik alleen nog mijn kruiwagen leegmaken. Hebben jullie dat ook, dat je maar werkt en werkt, en beseft dat je de kruiwagen eens zal moeten leegmaken, maar ach, dat is zo’n tijdverlies, nog dat ene onkruidje eerst, en misschien ook dat nog, en dat, en voor je het weet eindig je met een kruiwagen waarvan je weet dat je geen stap vooruit zal raken zonder dat minstens de helft er links of rechts integraal van valt.
Na de opruimwerken, lag de tuin er properkes bij, en waren de kinderen verdwenen.
Zolang er frambozen groeien, weten we echter waar we moeten zoeken
Blijkbaar maakt ons bessenpark met grassenborder eindelijk zijn doel als verstopplek waar; en zo zien we het graag!
Onder de appelboom 