Druuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuk

Bestaat er een woord voor ‘druk’ dat minder belachelijk klinkt dan ‘druk’? En beter is dan hyperdruk? Ook al geen ‘overdruk’, want dat is een soort kopie, in uitgeverstermen toch, waar ze kopie eigenlijk ook niet kopie noemen maar kopij. Maar nu gaat het begot weeral over mijn werk 😦

Terugkomend op de tuin: we gingen eigenlijk een nieuwe voederplank maken. We, dat is dan meneer en oudste zoon onderdeappelboom, aangezien de eerdere pogingen van mevrouw onderdeappelboom nu niet meteen onder de noemer ‘succes’ vielen. Ik zou me er dus niet meer mee moeien. Maar door een spijtig vertrek van grootmoeder onderdeappelboom naar het rusthuis, kwam haar voederplank, eerder gemaakt door de papa van mevrouw onderdeappelboom, naar de tuin onderdeappelboom, ter ere van de oudste zoon onderdeappelboom, die nogal een heel speciaal boontje voor zijn opa heeft. En jawel, ik kan nog veel moeizamere lange zinnen bedenken!

De voederplank dus, waarvan ik daarnet gewoon ‘hop’ een foto nam, die misschien zelfs nog mislukter zou kunnen zijn, als ik echt mijn best had gedaan :-)Vier mezenbolletjes verdwenen spoorloos, vooraleer ik facebookgewijs door vriendelijke lezers op de eksters gewezen werd. Die zag ik daarna nogmaals een volledige bol wegroven. Daarop maakte ik de bolletjes met een elastiekje vast, die een uur later al losgepikt werden door de eksters. Nu rijg ik eerst een koord door de bolletjes en bind die vervolgens vast rond de voederplank. Oudste zoon onderdeappelboom, die zo graag zijn echte hamer en zaag eens wil gebruiken, gaat nu een kerststalletje maken in plaats van een voederplank, want al zijn tractoren en boerderijdieren passen niet in standaard-kerststalletjes…

Verder amuseren we ons nog altijd buiten. Toen ik zaterdag thuis kwam van mijn werk (hup, daar is het al weer), moest ik van de kinderen plat op mijn buik in het gras gaan liggen. Toen kreeg ik maar liefst vier grote herbruikbare tassen èn een volledige big-bag bladeren over mijn heen, die ze die morgen met meneer onderdeappelboom hadden samen geharkt.

Van zodra ik recht gekrabbeld was, kreeg ik al opnieuw een lading over me heen.

Dus zijn we maar gewoon een uur lang collectief onnozel blijven doen met al dat bladplezier.

En toen kwam een storm die het hele zootje netjes tot onder de haag en bomen blies. Fantastisch toch; waarom zou een mens in godsnaam bladeren harken, behalve om er mee te spelen?

Read Full Post »

Herftswerkjes

“Of wij dat eigenlijk nuttig vinden”, moest een vriendin weten, “zo die bladeren samen harken?” “Ja”, zei ik met overtuiging. “Tenminste toch op een druilerige herfstdag waarop de kroost zich verveelt…” Want in andere omstandigheden, laat dat duidelijk zijn, rapen wij geen blad van de grond. Laat je niet wijsmaken dat ze je gras verstikken of mos gaan creëren. Tegen het einde van de herfst zijn alle bladeren sowieso van je gazon gewaaid, tot daar waar de wind haar spel niet verder kan spelen omdat er hagen, bomen of borders zijn. En precies daar horen die bladeren gedurende de rest van de winter ook te liggen: als beschermlaag op en tussen de planten. Bladeren harken: nee dus!

Behalve dan die dode dag vorige week: zoon theatraal aan het zuchten, dochter al enige keren vol overgave en zelfmedelijden zichzelf op het tapijt gegooid, jongste zoon gelukkig volmaakt tevreden op zijn speelgoed sabberend in zijn park. Toen keken vader en moeder elkaar veelbetekenend aan, zetten ze koffie en krant aan de kant, en zei de moeder: “Kom dochter, we gaan samen tekenen.” En toen zei de vader: “Kom zoon, we gaan samen bladeren harken”.

Een rollenpatroon, we weten het, maar je doet de dochter nu eenmaal met niets meer plezier dan met kleurpotloden, en de zoon met niets meer dan samen buiten werken (ongeacht of dat nu met mama of papa is weliswaar). En op zo’n moment ga je niet principieel tegen rollenpatronen in, want het domste wat je kunt doen is een kind dat zich verveelt iets voorstellen dat het nog stommer vindt dan zich te vervelen (neem het van mij aan: ze kunnen zich daar in wentelen, in dat verveel-gevoel, tot jij er nog veel meer last van hebt dan zij).  En bovenal is de zoon nu toch zeker dat hij later boer gaat worden. Nadat hij alle poppen gedoopt had, was zijn wens om meneer pastoor te worden in één keer van de baan en kwam de boerderijdroom weer boven drijven. Zijn enige zorg was nog waar hij een tractor zou kunnen kopen, maar nu opa hem ‘de tractorwinkel’ (Ford New Holland) heeft laten zien, staat er niets zijn droom nog in de weg: hij wordt boer. En oma mag eten voor hem maken terwijl hij op het land werkt; zo heeft hij dat geregeld. Wanneer we nu samen langs Vlaanderens wegen snorren, vergast hij ons van tijd tot tijd doodernstig op uitdrukkingen zoals: ‘Kijk mama, dat is een mooi veld.’ En als rasechte boer moest hij dus ook bladeren leren harken. Meer dan de helft is ondertussen van het gras verdwenen, maar om de bladblazerminnende buren, die verheugd vanuit hun veranda naar de werken zaten te loeren, toch niet in de waan te laten dat we nu propere mensen waren geworden, hebben vader en zoon daarna een volledige kruiwagen bladeren terug over mevrouw onderdeappelboom heen gekieperd. Nog maar zelden zoveel leedvermaak op het gezicht van meneer onderdeappelboom gezien: “Haha, en die dachten dus echt dat wij onze bladeren gingen opkuisen!” 🙂

Een ander herfstkarweitje: eten hangen voor de vogels. Hoewel de bouwvallige voederplank van 2 jaar geleden nog altijd koppig stand houdt, kochten we bij de meubelwinkel uit Gent en Deinze voor maar 7 euro nog een extra voederhuisje. De prijs zowel als de kwaliteit doen sterk vermoeden dat mijn zelfgemaakte bouwval dit nieuwe voederhuis lang zal overleven, maar hier kunnen de kinderen tenminste zonder gevaarlijke toeren zelf mezebolletjes in hangen.

En wat een succes! Terwijl ik de jongste zoon voedde op schoot, zagen we koolmezen, winterkoninkjes, roodborstjes, vinken, mussen, merels en zelfs een groenling zich tegoed doen aan het voedsel. En stuk voor stuk kwamen ze ook even vlak voor het raam poseren, minutenlang fotogeniek stilzittend, terwijl ik de handen vol had met de baby, en mijn vingers van frustratie bijna opat.

En natuurlijk, toen ik dan eindelijk wèl het toestel vasthad, stopten ze massaal met eten… Eén mus slechts verwaardigde zich nog dichtbij te komen. En je denkt toch niet dat die nog op de voederplank of netjes voor het raam wou zitten? Tuurlijk niet! Quasi onzichtbaar op de grond gaan eten, dat wel ja. En zie je nu wel dat het hier proper is? Ge kunt er zelfs van de grond eten, ha!

Read Full Post »